روایتی از آنتونی رابینز در خصوص اهمیت تمرکز:”من یکبار در کلاس مربوط به مسابقات اتومبیلرانی شرکت کردم . اولین اصل اساسی که در آنجا به من یاد دادند این بود که حواستان را به جایی که می خواهید بروید، جمع کنید! نه به اموری که مایه وحشت شما می شود.
اگر توجه خود را به دیواره های کنار جاده منحرف کنید ، حتما به آن اصابت خواهید کرد . رانندگان به خوبی می دانند که به هر طرف نگاه کنند ، اتومبیلشان به همان سمت منحرف می شود . در واقع توجه شما به هر طرف باشد ، به همان سو می رویداگر بر ترس خود غلبه کنید و به خود ایمان داشته باشید و همه حواستان را به سمت هدف متمرکز کنید، به طور خودکار ، حرکت شما به سمت هدف عمل می کند و اگر احتمال بدهید که از مسیر خارج می شوید ، شک نکنید که خارج خواهید شد.
وقتی مربی برای اولین بار این مطالب را برایم شرح داد ،سری تکان دادم و گفتم:”البته من همه این چیزها را می دانم”
به خوبی به یاد دارم که در اولین تجربه تمریناتم در جاده مخصوص مسابقات ، آنها دکمه استارت را بدون اینکه به من بگویند فشار دادند و ماشین بدون کنترل به راه افتاد و نگاه من بلافاصله به دیواره های کنار جاده افتاد .در ثانیه های آخر واقعا ترسیده بودم .فقط جیغ می کشیدم ،چون می دیدم که تا چند لحظه دیگر به دیواره اصابت می کنم . مربی سر مرا گرفت و به طرف جاده چرخاند! یعنی همان سمتی که می بایست بروم .در حالی که خودرو به سمت جلو می لغزید ، می دانستم که بالاخره به دیوار می خورم ولی چون سرم را به طرف جاده چرخانده بود ، به طرفی که می خواستم بروم نگاه کردم .همین که جاده را نگاه کردم ، فرمان بی اختیار به همان سمت چرخید .نمی دانید چه نفس راحتی کشیدم .
هیچ چیز مثل متمرکز کردن تمام انرژی بر یک رشته اهداف مشخص و محدود ، به زندگی آدمی قدرت نمی بخشد.
